Meno-wat?
Ik geloof dat ik in de overgang ben! Zo, nu heb ik het gezegd, het is eruit en nu? Hij kijkt me aan alsof hij het liefst zou willen verdwijnen.
Hij: “En wat betekent dat nu?“
Mhhh? Goede vraag. Ik kijk hem aan, hij kijkt naar mij. Twee volwassen mensen, die twee kinderen hebben gekregen en al bijna hebben grootgebracht en we hebben geen idee, hoe we deze vraag moeten beantwoorden, en ik ook niet…
„En wat betekent dat nu?“
Ik zal dan maar eens naar de huisarts gaan, besluit ik en meteen keert de rust weer terug. De huisarts is een professional, die weet vast wat je moet doen. Die kent de weg en zal me vertellen wat er aan de hand is en wat ik moet doen.
En toch voelt dat vreemd. Is het niet mijn lichaam, heb ik werkelijk een arts nodig om mij uit te leggen wat ik met mijn lichaam moet doen? Ik voel me een beetje hulpeloos. „Zal ik met je meegaan?“ vraagt hij. „Ik ben toch niet ziek“ antwoord ik. Maar is dat ook zo?
Uiteraard bevestigt de huisarts dat ik niet ziek ben. De overgang of menopauze is heel normaal. Blablabla. Maar niet voor mij. Ik zal meer symptomen krijgen, zoals opvliegers bijvoorbeeld – nou lekker, midden in de zomer.
En dan is er nog ook nog de seks. We zijn al 20 jaar samen. Soms meer, soms minder seks, soms beter, soms slechter. We hebben zwangerschappen en kinderen overleefd, en ook toen vonden we elkaar altijd. En voor de eerste keer sinds jaren hebben wij na al die jaren net weer tijd voor elkaar.
En nu komt er weer een horde die we moeten nemen, die ik moet nemen.
De overgang maakt bepaald niet enthousiast.
Mijn huisarts raad me bepaalde boeken aan, vertelt over een nieuwe levensfase, een verandering, die niet alleen lichamelijk is. Ik ben gewoon alleen moe en wil dat alles bij het oude blijft.
En als ik thuiskom, is hij er. Midden op de dag. Hij heeft vrij genomen en wacht op me. Hij heeft de hele ochtend over de overgang gelezen. Nu neemt hij me in zijn armen en begin ik te huilen. Een beetje zoals bij mijn eerste menstruatie. Toen heb ik op de schouders van mijn moeder gehuild. Of bij mijn eerste zwangerschap. Alles was anders en nieuw en ik was er niet klaar voor. Mijn eerste menstruatie is bijna 40 jaar geleden en sindsdien hebben mijn lichaam en ik zo veel meegemaakt. Ik draag de littekens en de tekenen van de tijd inmiddels met een andere gelatenheid, en ook met trots en liefde. En als ik erover nadenk, weet ik wat nu het belangrijkste is. Ik moet naar mezelf luisteren, mijn lichaam en mijn behoeften begrijpen en mezelf goed behandelen – lichamelijk, geestelijk, mentaal moet ik me toestaan mezelf te zijn. Ik zal mezelf helpen, me laten helpen en meedoen met dit nieuwe hoofdstuk van mijn eigen lichaam en vertrouw erop dat ik het net zo goed zal doorstaan als alle voorgaande.